Hij liep gewoon een straatje om. Niks bijzonders. Hondje aan de lijn. Zo deed hij dat drie keer per dag. Vandaag liep het anders…..De stem van de cardioloog klinkt doordringend……….:” Meneer Jansen! MENEER JANSEN!!” Meneer Janssen mompelt wat onverstaanbaars.
“U bent op de hartbewaking. U heeft een hartstilstand gehad! Maar het gaat weer goed met u!”
Zes weken later loopt Henk Jansen binnen bij Nieuw Groenendaal. Hij gaat starten met de hartrevalidatie. Hij wordt warm ontvangen maar is als de dood om zich in te spannen. Bang voor weer een hartstilstand. De therapeut stelt hem gerust. Hij weet waar hij over praat kennelijk. De sfeer is prettig. Hier en daar zijn andere patiënten bezig. Ze werken hard maar hebben lol.
De therapeut legt het een en ander uit over de medicatie en over wat hij allemaal kan ervaren met deze revalidatie. De therapeut vraagt honderduit om een goed beeld te krijgen van meneer Jansen. En dan mag hij beginnen met revalideren. Voelt echt spannend, maar alle controles zijn goed, en hij is in goeie handen.
Na een paar weken durft hij alles weer, maar is hij nog wel regelmatig wat emotioneler dan normaal. Gesprekken met de lotgenoten helpen goed.In het dagelijks leven gaat alles weer beter. Het werk is weer hervat, zij het op een wat lager pitje, maar dat gaat best goed. Er is veel begrip van z’n collega’s.
Het leven lijkt nu veel intensiever, gevoeliger en waardevoller. Kleine dingen krijgen veel meer betekenis.Het leven is weer mooi, misschien wel mooier dan voor die tijd.
Henk is blij. Blij met een tweede leven.
